Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόλπους και αποτελεί το νοτιότερο άκρο της βαλκανικής Χερσονήσου. Τα απόκρημνα βράχια και τα μανιώδη κύματα δημιουργούν ένα άγριο και παράλληλα πανέμορφο τοπίο. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν «Μεταπέα Άκρα» και πίστευαν ότι εκεί βρισκόταν η πύλη για τον Άδη.


Το ακρωτήριο Ταίναρο βρίσκεται στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου και πήρε το όνομά του από τον μυθικό ήρωα Ταίναρο που ήταν γιος του Δία και ο οικιστής που ίδρυσε την πόλη Ταίναρο στην Ακρωταινάρια χερσόνησο.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα φέρει πολλά ονόματα, όπως η Ταίναρος, η Ταινάρια ακτή, το Φανάρι, ο Κάβος Ματαπάς , ο Βραχίων της Μάνης, ο Λίθος.

Χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν τόπος λατρείας, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον Ήλιο

Σύμφωνα με την παράδοση, εκεί σταμάτησαν οι Κρήτες της Κνωσού κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την Πύλο, για να θαυμάσουν τα πρόβατα που βοσκούσαν ελεύθερα κατά μήκος της χερσονήσου.

Ο Απόλλωνας έδωσε στον Ποσειδώνα το Ταίναρο και πήρε ως αντάλλαγμα τους Δελφούς, όπου έχτισε το μαντείο του και όρισε πρώτους ιερείς τους Κρήτες.



Η περιοχή ήταν σημαντικός λατρευτικός τόπος για τους Σπαρτιάτες. Από τότε στην περιοχή κυριάρχησε η λατρεία του Ποσειδώνα και οι ναυτικοί που ταξίδευαν στη θάλασσα σταματούσαν συχνά στο ακρωτήριο για να προσκυνήσουν το ναό του Ταινάριου Ποσειδώνα, ο οποίος ήταν χτισμένος στο ακρωτήρι. Οι προσκυνητές του Ποσειδώνα ονομαζόταν «Ταιναρισταί» και η γιορτή που πραγματοποιούσαν οι Σπαρτιάτες προς τιμή του «Ταινάρια».


Ο ΦΑΡΟΣ
Ο φάρος στο ακρωτήριο Ταίναρο είναι ένα ορθογώνιο λιθόκτιστο κτίριο ύψους 16 μέτρων και έχει χτιστεί 20 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα από το ακρωτήριο Ταίναρο οι ναυτικοί υπολόγιζαν τις ναυτικές αποστάσεις.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας αποτελούσε ορμητήριο των πειρατών της Μάνης και οι ναυτικοί φρόντιζαν να πλέουν σε απόσταση από το ακρωτήρι για να μην πέσουν θύματα πειρατείας.

Από εκείνη την εποχή επικράτησε το γνωμικό «Από τον Κάβο Ματαπά σαράντα μίλια αλαργινά!». Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα οι οι Γάλλοι έχτισαν στην άκρη του ακρωτηρίου έναν πέτρινο φάρο, ύψους 16 μέτρων για να συμβάλει στον ασφαλή διάπλου των πλοίων.

Ξεκίνησε να φωτίζει τη Μεσόγειο το 1987 αφού εξοπλίστηκε με φωτιστικό μηχανισμό και περιστροφικό διοπτρικό. Επανδρώθηκε με φαροφύλακες, οι οποίοι φρόντιζαν να ανάβουν τον φάρο και να δίνουν ζωή στο απόμακρο ακρωτήριο της Πελοποννήσου.

Από το ύψος του φάρου μπορούσαν να αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο και την ανατολή και δύση του ηλίου

Το 1930 ανακαινίστηκε και κατά τη διάρκεια της κατοχής έπαψε να λειτουργεί, όπως συνέβη με τους περισσότερους φάρους της Ελλάδας.
Τη δεκαετία του ‘50 ο φάρος επαναλειτούργησε, αλλά το 1984 στήθηκε αυτόματο φωτιστικό μηχάνημα και εγκαταλείφθηκε. Από τότε στέκεται μόνος του στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και ζωντανεύει μόνο όταν επισκέπτες ανεβαίνουν στο ακρωτήριο από το μονοπάτι ή φτάνουν με σκάφη για να φωτογραφίσουν τον έναστρο ουρανό και την απέραντη θάλασσα.


Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΤΑΙΝΑΡΟΥ
Τον Μάρτιο του 1941 μπροστά από το ακρωτήριο διεξήχθη ναυμαχία μεταξύ των βρετανικού και του ιταλικού στόλου, που είναι γνωστή ως η «ναυμαχία του Ταινάρου».

Τη νύχτα της 28ης Μαρτίου ο βρετανικός στόλος συγκρούστηκε με το βασιλικό ιταλικό ναυτικό. Νικητής της ναυμαχίας αναδείχθηκε η Βρετανία, η οποία πήρε υπό τον έλεγχό της τη Μεσόγειο.


ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΔΗ
Σε αυτή την περιοχή υπάρχει ένα δίκτυο σπηλαίων όπου οι αρχαίοι, πίστευαν πως ήταν η είσοδος προς τον Κάτω Κόσμο.
Η πύλη φυλασσόταν από τον Κέρβερο, ένα μοχθηρό κτήνος που εμπόδιζε τους νεκρούς να αποδράσουν και τους ζωνταντούς να εισέλθουν στον κόσμο των νεκρών.
Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ο Κέρβερος είχε τρία κεφάλια άγριων σκυλιών, ένα δράκο ή ερπετό για ουρά και τα κεφάλια κάθε λογής φιδιών κατά μήκος της ράχης του.


Για το δωδέκατο Άθλο που του ανέθεσε ο βασιλιάς Ευρυσθέας, ο Ηρακλής έλαβε την εντολή να κατέλθει στον Κάτω Κόσμο, να απαγάγει τον Κέρβερο και να τον φέρει στην επιφάνεια. Για να το πετύχει, ζήτησε αρχικά την άδεια του Πλούτωνα για να αιχμαλωτίσει το κτήνος. Αυτός του επέτρεψε να πάρει τον Κέρβερο, με την προϋπόθεση να μη χρησιμοποιήσει κάποιο όπλο εναντίον του και να μην τον τραυματίσει.
Χρησιμοποιώντας μόνο τα γυμνά του χέρια, ο Ηρακλής κατάφερε να υπερνικήσει το θηρίο. Το έσυρε έξω από τον Κάτω Κόσμο και το πήγε στον Ευρυσθέα.

Ο Ορφέας, επίσης, λέγεται ότι περιηγήθηκε στις συγκεκριμένες σπηλιές του Άδη για να φέρει πίσω στη ζωή την αγαπημένο του σύζυγο, Ευρυδίκη. Ο ίδιος ο Πλούτωνας είπε στον Ορφέα πως θα μπορούσε να την πάρει μαζί του, αλλά υπό έναν όρο: δεν έπρεπε να την κοιτάξει καθόλου προτού βγει από τη σπηλιά. Διαφορετικά, θα την έχανε οριστικά.
Λίγο πριν από την έξοδο, ο Ορφέας γύρισε να δει αν η Αφροδίτη τον ακολουθεί, καθώς δεν άκουγε τα βήματά της. Εκείνη, όμως, τον ακολουθούσε κι έτσι επέστρεψε στον κόσμο των νεκρών για πάντα.

Σε μικρό και απομονωμένο σπήλαιο του Ταινάρου αναφέρεται επίσης η ύπαρξη νεκρομαντείου του Ποσειδώνα ή ψυχοπομπείου τόσο από τον Παυσανία, όσο και από τον Πλούταρχο.